บันทึก ม้านั่ง

ม้านั่งในตู้โทรศัพท์ เน้นเป็นที่พักขา ไม่ประสงให้นั่งสบายอยู่แล้ว เพื่อจะโทรศัพท์ไม่นานเกินไป ประหยัดเพื้นที่ ดูสมัยใหม่ รักษาง่าย ไม่เก่าเร็ว
ม้านั่งในสวนหย่อม หน้าห้างสรรพสินค้า สิงคโปร์ ออกแบบด้วยเส้นโค้งที่ดูทันสมัย วัสดุเรียบง่าย คงทน
ม้านั่งในสวนสาธารณะ เขตทวีวัฒนา ทำด้วยปูนขาวขัดมัน วัสดุเก่าแก่ รูปทรงที่แทบจะไม่เปลี่ยนเลย คงทน แต่เมื่อนำมาต่อกันจะมักจะถูกใช้ผิดประเภทเสมอ
ม้านั่งในสวนสาธารณะ เขตทวีวัฒนา ทำด้วยวัสดุสังเคราะห์ ทนทาน คลายกับไม้ การออกแบบเลียนแบบม้านั่งไม้ จึงดูอบอุ่น นั่งสบาย ด้วยพนักพิง
ม้านั่งริมถนนออฉาด สิงคโปร์ ในวันหยุดจะมีคนเดินไปมากมากมาย ที่นั่งพักจึงจำเป็น เมื่อเทียบกับขนาดของฟุธบาธที่กว้างใหญ่ ทำจากวัสดุคงทนมาก และไม่เก่าง่าย แต่ราคาสูง
ม้านั่งริมทาง 1
ริมถนนเยาวราช ในจุดที่คนเดินไม่มากนัก มีม้านั่งริมถนน แต่มักจะใช้ผิดวัตถุประสงค์ แม้จะพยายามแก้ด้วยการพ้นคำห้ามนอนไว้ก็ตาม
ม้านั่งที่ป้ายรถเมล์ในสิงคโปร์ วัสดุคงทน ราคาไม่แพง นั่งสบาย ใหญ่พอที่จะนั่งได้ทั้ง 2 ฝั่ง (หันหลังชนกัน)
ม้านั่ง ป้ายรถเมล์ริมถนนบรมราชชนนี ทีโดนยึดครองโดยแม่ค้า เนื่องจากอยู่ในตำแหน่งที่ลึกจากถนน จนไม่สามารถมองเป็นรถที่จะมาได้ นั่งได้เพียง 4 ที่เท่านั้น วัสดุดูเหมือนจะคงทน แต่เมื่อเสียหายแล้วก็จะไม่น่าใช้ในทันที
03 ม้านั่ง ป้ายรถเมล์ริมถนนบรมราชชนนี นั่งสบาย เต็มก้น น่านอนมาก ราคาค่อนข้างสูง เนื้อจากเป็นไม้จริง และไม่น่าจะทนนัก
ม้านั่ง ป้ายรถเมล์ที่ประเทศสิงคโปร์ มี2ระดับแบบนั่งปกติ และแบบพักขา ออกแบบเรียบง่าย นั่งไม่ต้องสบาย เนื่องจากรอรถไม่นาน
01 ม้านั่ง ช่องรอรถเมล์ที่ประเทศสิงคโปร์ ซึ่งเป็นต้นสายสำหรับเรียงลำดับคิว ไม่ใช่สำหรับรนั่ง แต่เป็นที่พักขามากกว่า เว้นช่องให้สามารถเดินผ่านได้

ต่อไปนี้ไม่แน่ใจว่าเคยแนะนำเมืองด้วยตัวอย่างนี้ไปแล้วหรือยัง แต่อย่างไรก็ตามก็ขอเตือนอีกหน ภาพถ่ายจากอิตาลีเท่านั้น ที่จะสำคัญมากซึ่งหมายความว่าเมืองคือผู้ทำอย่างแน่นอน คนถื่นทำแทนให้ไม่ได้ (เมื่อมองจากมุมของอาจารย์ในการเอนทรานส์นะ) การถ่ายภาพในลักษณะที่จะให้เมืองดูต่อไปนี้คือ การเก็บข้อมูล บันทึกความเห็น คือการสร้างนิสัยช่างสังเกต คือการู้จักการจัดระเบียบหมวดหมู่ ซึ่งจำเป็นสำหรับ ศิลปินและนักออกแบบ หลายคนเมื่อเห็นอย่างนี้ก็อยากจะทำเหมือนกัน แต่ทำไม่ได้ เพราะไม่มีนิสัย เขามักจะมีข้ออ้างว่า “ผมก็คิดอยู่แล้วเหมือนกัน แต่….”
วิธีเริ่มต้นง่ายๆคือ การตั้งหัวข้อขึ้นก่อน สิ่งนั้นควรจะมีในหลากหลายสถานที่ แตกต่างกันแล้วแต่ภูมิปัญาท้องถิ่น (สำคัญมาก) การออกแบบเข้ามาแก้ปัญหาอะไร การบันทึกต่างๆ ไม่มีผิดถูก แต่มุมมองนั้นสำคัญ เขียนออกมาเถอะอย่าได้อาย เขียนออกมาแล้ว ยังมีทางมาปรับแก้ได้ ถ้าไม่เขียน อยู่แต่ในหัวมันก็ไม่มีใครรู้..เอาล่ะลองดู